27 de mar. de 2010
UN TROVADOR PASA POLAS NOSAS VIDAS
Onte 26 de marzo, o alumnado de 3º e 4º da ESO e algúns profes, tivemos a sorte de ver, oir, sentir, rir... e pasar uns dos momentos máis intensos deste curso como remate das nosas aulas neste trimestre. Organizado pola Biblioteca do IES Otero Pedrayo e no Salón de actos da Biblioteca Pública Miguel González Garcés, que amablemente nos cedeu o seu espazo para este acto, puidemos disfrutar das trovas, cantos, poemas e cuitas dun xograr/trovador moi especial. Con el fomos de viaxe pola lingua, a literatura, a música, a pintura e a historia desde a Idade Media ata Barroco; e aí quedamos xa que o tempo non deu para máis... No próximo curso esperamos contar de novo coa arte dun xenial artista e dunha persoa moi sinxela e xenerosa. Grazas por todo Crispín e ata a próxima.
26 de mar. de 2010
CRISPÍN D'OLOT NO IES OTERO PEDRAYO
Pídovos silencio,…. silencio por favor…
silencio precisamos para escoitar o trovador,
porque o que ides ver sobre este estrado…
ben, merece, máis que nunca, estar calado.
Imos ver, oir, sentir, rir, e ata sufrir;
ás veces a literatura era un sinvivir.
Para este trimestre, ¡qué mellor remate…
que a poesía e a música veñan a debate!
da súa man palabras, versos, estrofas, poemas…
non deixemos de escoitar nin un fonema.
Non deixaremos de lado a fonética
para contar versos non usaban a aritmética;
repasaremos a lingua, a música, a pintura
tamén a nosa historia feita literatura.
Preséntovos agora, xa sen demora…
unha actuación dun pouco maís dunha hora,
dun xenial e singular humano
que ten hoxe máis de 400 anos…
Damas, cabaleiros, damiselas, donceis…amable público
deixo ás vosas mercedes cun artista único.
O seu oficio: TROVADOR…….
O seu Nome: CRISPÍN D’OLOT
25 de mar. de 2010
CARTA ABERTA DE XABIER P. DOCAMPO A ANXO LORENZO
Carta aberta de Xabier P. Docampo, mestre e escritor a Anxo lorenzo, Secretario Xeral de Política Lingüística.
Sr. Lorenzo: Acabo de ler as súas desafortunadas declaracións en Faro de Vigo e La Opinión. Por certo, constato que ou fai estas declaracións á prensa en castelán ou non é capaz de esixir, como cómpre tendo en conta o seu cargo, que sexan publicadas en galego; se cadra, ten que facer méritos para lle demostrar a ben sabemos quen, que xa é un bo converso. Logo de lelas, debo dicirlle que vostede mente; ou sexa, di algo que sabe que non é certo co ánimo de enganar aos galegos e ás galegas. E antes de continuar, voulle demostrar que isto é así.
Di vostede que “El problema es que no existe cobertura legal para obligar a nadie a hablar o escribir en gallego. Esto ya lo advirtió el Consello Consultivo en 2007”. Vostede coñece, é imposíbel que o ignore, que o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, na súa sentenza 1084/2007, rexeita o ditame do Consello Consultivo de Galicia e declara que é perfectamente legal que “Nas áreas, materias ou módulos impartidos en lingua galega, o alumnado utilizará, con carácter xeral, o galego nas manifestacións oral e escrita.” Por non falar das numerosas ocasións en que o Tribunal Constitucional avalou a pertinencia desta utilización nas aulas, como vía para a súa aprendizaxe.
Dicir o contrario é mentir e, por aquilo de que quen fai un cesto fai un cento se lle dan varas e tempo, dedúcese que dun mentireiro pouco máis podemos agardar que mentiras.
Di vostede “La ley no permite obligar a hablar gallego”. Pode, daquela, a lei obrigar a aprendelo nas clases de galego? Pode obrigar a lei a aprender a táboa de multiplicar? O que se aprende e usa na escola ten que estar explicitamente escrito na Constitución? Se a competencia nunha lingua só se adquire utilizándoa, como a han adquirir logo? Acaso por ciencia infusa? Son vostedes un fato de mentireiros e uns trapalleiros. Entregaron a súa alma ás minorías negacionistas cunha obscenidade escandalosa.
O seu decreto está envolto na mentira, na falsidade dos datos e das expectativas. Está feito sabendo que os alumnos e alumnas de familias castelán falantes nunca acadarán unha competencia mínima en galego. Está, pensado desde os privilexios de clase, feito para satisfacer os desexos antigalegos dun sector dos pais do alumnado do ensino privado (o de concertado non é máis que un uso indebido de medios públicos, mentres obriguen por vía de achegas “voluntarias” a pagar unha cantidade mensual complementaria).
Sr. Lorenzo, vostede, ao se facer reo voluntario da política etnocida do Sr. Feijoo, saberá canto lle pagou a pena botar pola xurreira abaixo unha carreira profesional merecente de todo respecto. Agora só fica para vostede a indignidade de ser, en complicidade con Falange Española de las JONS (vostede escribiu este decreto ao ditado do que eles demandaron en Compostela en febreiro de 2009), quen pasará a historia como a persoa que defendeu o maior ataque legal contra a lingua propia de Galicia desde Francisco Franco (que tamén era “gallego y de Falange”). Lamento moito ter que dicilo, pero a súa traizón cóbreo de indignidade. O seu cometido e desexo non foi nunca, agora o entendo, o de estabelecer un marco legal que substituíse ao mesmo decreto 124/2007 que defendeu publicamente; vostede foi encargado de lle dar unha aparencia científica e legal á mentira, o engano, a traizón. Non teño xa que escoller ningún cualificativo para lle aplicar, dedúcense doadamente do seu proceder.
Pero, de todos os xeitos, permítame que lle diga que aínda podería recuperar en boa parte a dignidade perdida (só os que nunca a tiveron non poden recuperala). Dimita. Abandone o barco onde xa só fican ratas. Déixeos sos. Dígalles que vostede non pode amparar semellante barbaridade, que non pode traizoar unha institución que, antes ca vostede, ocuparon outros e, uns máis e outros menos, todos foron facendo cousas, sempre avanzando por pouco que fose. Dígalles que non quere ser lembrado como único responsábel de Política Lingüísitca que fixo retroceder o galego nos seus dereitos. Que o fagan eles se queren, non se suicide socialmente, regrese á comprensión dos seus que, máis tarde ou máis cedo, sempre han entender que foi capaz de ter dignidade á última hora. Destes só pode agardar que o deixen tirado na cuneta (estilo falanxista) cando pensen que xa non lles serve. É difícil, pero mentres non estea o decreto no DOG sempre estará a tempo de merecer o respecto dos galegos e das galegas de hoxe e de mañá.
Despois xa nunca o poderá ter. Máis tarde ou máis cedo o seu decreto tamén será derrogado, cambiase por outro e deste só ficará a ignominia.
En calquera caso, non siga a mentir, que nin vostede nin eu nacemos onte.
Recollido en Vieiros.
Sr. Lorenzo: Acabo de ler as súas desafortunadas declaracións en Faro de Vigo e La Opinión. Por certo, constato que ou fai estas declaracións á prensa en castelán ou non é capaz de esixir, como cómpre tendo en conta o seu cargo, que sexan publicadas en galego; se cadra, ten que facer méritos para lle demostrar a ben sabemos quen, que xa é un bo converso. Logo de lelas, debo dicirlle que vostede mente; ou sexa, di algo que sabe que non é certo co ánimo de enganar aos galegos e ás galegas. E antes de continuar, voulle demostrar que isto é así.
Di vostede que “El problema es que no existe cobertura legal para obligar a nadie a hablar o escribir en gallego. Esto ya lo advirtió el Consello Consultivo en 2007”. Vostede coñece, é imposíbel que o ignore, que o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, na súa sentenza 1084/2007, rexeita o ditame do Consello Consultivo de Galicia e declara que é perfectamente legal que “Nas áreas, materias ou módulos impartidos en lingua galega, o alumnado utilizará, con carácter xeral, o galego nas manifestacións oral e escrita.” Por non falar das numerosas ocasións en que o Tribunal Constitucional avalou a pertinencia desta utilización nas aulas, como vía para a súa aprendizaxe.
Dicir o contrario é mentir e, por aquilo de que quen fai un cesto fai un cento se lle dan varas e tempo, dedúcese que dun mentireiro pouco máis podemos agardar que mentiras.
Di vostede “La ley no permite obligar a hablar gallego”. Pode, daquela, a lei obrigar a aprendelo nas clases de galego? Pode obrigar a lei a aprender a táboa de multiplicar? O que se aprende e usa na escola ten que estar explicitamente escrito na Constitución? Se a competencia nunha lingua só se adquire utilizándoa, como a han adquirir logo? Acaso por ciencia infusa? Son vostedes un fato de mentireiros e uns trapalleiros. Entregaron a súa alma ás minorías negacionistas cunha obscenidade escandalosa.
O seu decreto está envolto na mentira, na falsidade dos datos e das expectativas. Está feito sabendo que os alumnos e alumnas de familias castelán falantes nunca acadarán unha competencia mínima en galego. Está, pensado desde os privilexios de clase, feito para satisfacer os desexos antigalegos dun sector dos pais do alumnado do ensino privado (o de concertado non é máis que un uso indebido de medios públicos, mentres obriguen por vía de achegas “voluntarias” a pagar unha cantidade mensual complementaria).
Sr. Lorenzo, vostede, ao se facer reo voluntario da política etnocida do Sr. Feijoo, saberá canto lle pagou a pena botar pola xurreira abaixo unha carreira profesional merecente de todo respecto. Agora só fica para vostede a indignidade de ser, en complicidade con Falange Española de las JONS (vostede escribiu este decreto ao ditado do que eles demandaron en Compostela en febreiro de 2009), quen pasará a historia como a persoa que defendeu o maior ataque legal contra a lingua propia de Galicia desde Francisco Franco (que tamén era “gallego y de Falange”). Lamento moito ter que dicilo, pero a súa traizón cóbreo de indignidade. O seu cometido e desexo non foi nunca, agora o entendo, o de estabelecer un marco legal que substituíse ao mesmo decreto 124/2007 que defendeu publicamente; vostede foi encargado de lle dar unha aparencia científica e legal á mentira, o engano, a traizón. Non teño xa que escoller ningún cualificativo para lle aplicar, dedúcense doadamente do seu proceder.
Pero, de todos os xeitos, permítame que lle diga que aínda podería recuperar en boa parte a dignidade perdida (só os que nunca a tiveron non poden recuperala). Dimita. Abandone o barco onde xa só fican ratas. Déixeos sos. Dígalles que vostede non pode amparar semellante barbaridade, que non pode traizoar unha institución que, antes ca vostede, ocuparon outros e, uns máis e outros menos, todos foron facendo cousas, sempre avanzando por pouco que fose. Dígalles que non quere ser lembrado como único responsábel de Política Lingüísitca que fixo retroceder o galego nos seus dereitos. Que o fagan eles se queren, non se suicide socialmente, regrese á comprensión dos seus que, máis tarde ou máis cedo, sempre han entender que foi capaz de ter dignidade á última hora. Destes só pode agardar que o deixen tirado na cuneta (estilo falanxista) cando pensen que xa non lles serve. É difícil, pero mentres non estea o decreto no DOG sempre estará a tempo de merecer o respecto dos galegos e das galegas de hoxe e de mañá.
Despois xa nunca o poderá ter. Máis tarde ou máis cedo o seu decreto tamén será derrogado, cambiase por outro e deste só ficará a ignominia.
En calquera caso, non siga a mentir, que nin vostede nin eu nacemos onte.
Recollido en Vieiros.
21 de mar. de 2010
A POESÍA, UN ARMA CARGADA DE FUTURO...
"POESÍA NECESARIA COMO EL PAN DE CADA DÍA, COMO EL AIRE QUE ESIGIMOS 13 VECES POR MINUTO", como a auga, coma o sol que nos aquece o corpo e a alma. Necesitamos palabras para expresar todo o que sentimos, todo aquilo que somos incapaces de decir. Porque ainda necesitamos loitar por todo o que queremos...a poesía segue a ser como ben dixo Gabriel Celaya, UN ARMA CARGADA DE FUTURO...
Dous dos nosos mellores cantautores nos traen a voz de Celaya máis viva que nunca nestes días. Escoitemos...
Dous dos nosos mellores cantautores nos traen a voz de Celaya máis viva que nunca nestes días. Escoitemos...
21 DE MARZO, DÍA DA POESÍA....
POESÍA TERAPEÚTICA......POESÍA CURATIVA PARA CADA DÍA .--
No ano 1993, MAEVA, unha pequena editorial madrileña, despois de comprobar en corpo e alma os saludables efectos dalgúns poemas clásicos, decidiu sacalos ao mercado en forma de medicamentos. Deste xeito, o romance de "Fontefrida", a oda "Qué descansada vida" de Fray Luis de León, o soneto ªA una narizª de Quevedo e a rima "Si al mecer" de Gustavo Adolfo Bécquer foron os elixidos para esta primeira, e ata o momento, única dose de poesía curativa.
¿Está vostede atrapado por un catarro do que non sabe como sair, e que convertíu o seu naris nun pemento morrón? O que vostede necesita é unha dose de "A una nariz", de Quevedo.
¿A vida diaria prodúcelle estrés e agobio de xeito constante? O ansiolítico que debe tomar é "Qué descansada vida!, de Fray Luis de León.
¿Padece vostede cefaleas, lumbalxias, e dores xeralizadas en todo o corpo? O seu mellor calmante é "Si al mecer" (las azules campanillas), de Bécquer. Tamén pode vostede conseguir un novo e revolucionario anticonceptivo oral: "O romance de Fontefrida". Para facer máis fácil o seu emprego e facilitar as pautas de dosificación os "poemas remedio" veñen en sobres iondividuais, acompañados dun prospecto con recomendación de uso, modo de emprego e posibles contraindicacións xa que, por exemplo, o abuso do poema de Quevedo pode producir o síndrome de Pinoccho.
A idea orixinal xurdiu na Universidade Italiana de Progetto, no ano 1990 con autores como Dante, Petrarca y Bocaccio. A Maite Cuadros, editora de Maeva, pareceulle interesante poñela en práctica, .
No 1993, ano do seu lanzamento ao mercado, o éxito das poesías terapeúticas foi total. Puxéronse á vendas 10.000 caixas nunha primeira edición en setembro de 1993, que se esgotaron en 4 meses; unha segunda edición, de 20.000 copias, tamén se esgotou durante o ano seguinte.
Pensamos que nestes tempos de crise xeralizada, onde frente a unha sociedade tremendamente "ben comunicada", temos tantas carencias, e nunca máis que agora somos víctimas de males como a soedade, a incomunicación, a tristezas, o estrés, o desamor... podería ser unha boa idea utilizar o poder curativo da POESÍA CADA DÍA ¿Por que non intentalo?.
No ano 1993, MAEVA, unha pequena editorial madrileña, despois de comprobar en corpo e alma os saludables efectos dalgúns poemas clásicos, decidiu sacalos ao mercado en forma de medicamentos. Deste xeito, o romance de "Fontefrida", a oda "Qué descansada vida" de Fray Luis de León, o soneto ªA una narizª de Quevedo e a rima "Si al mecer" de Gustavo Adolfo Bécquer foron os elixidos para esta primeira, e ata o momento, única dose de poesía curativa.
¿Está vostede atrapado por un catarro do que non sabe como sair, e que convertíu o seu naris nun pemento morrón? O que vostede necesita é unha dose de "A una nariz", de Quevedo.
¿A vida diaria prodúcelle estrés e agobio de xeito constante? O ansiolítico que debe tomar é "Qué descansada vida!, de Fray Luis de León.
¿Padece vostede cefaleas, lumbalxias, e dores xeralizadas en todo o corpo? O seu mellor calmante é "Si al mecer" (las azules campanillas), de Bécquer. Tamén pode vostede conseguir un novo e revolucionario anticonceptivo oral: "O romance de Fontefrida". Para facer máis fácil o seu emprego e facilitar as pautas de dosificación os "poemas remedio" veñen en sobres iondividuais, acompañados dun prospecto con recomendación de uso, modo de emprego e posibles contraindicacións xa que, por exemplo, o abuso do poema de Quevedo pode producir o síndrome de Pinoccho.
A idea orixinal xurdiu na Universidade Italiana de Progetto, no ano 1990 con autores como Dante, Petrarca y Bocaccio. A Maite Cuadros, editora de Maeva, pareceulle interesante poñela en práctica, .
No 1993, ano do seu lanzamento ao mercado, o éxito das poesías terapeúticas foi total. Puxéronse á vendas 10.000 caixas nunha primeira edición en setembro de 1993, que se esgotaron en 4 meses; unha segunda edición, de 20.000 copias, tamén se esgotou durante o ano seguinte.
Pensamos que nestes tempos de crise xeralizada, onde frente a unha sociedade tremendamente "ben comunicada", temos tantas carencias, e nunca máis que agora somos víctimas de males como a soedade, a incomunicación, a tristezas, o estrés, o desamor... podería ser unha boa idea utilizar o poder curativo da POESÍA CADA DÍA ¿Por que non intentalo?.
13 de mar. de 2010
MORRE MIGUEL DELIBES, UN HOME HUMILDE E UN INMENSO ESCRITOR
Na madrugada de onte, 12 de marzo de 2010, morreu Miguel Delibes, o escritor vallisoletano que durante 50 anos nos foi presentando personaxes tan marabillosos como Danie el Mochuelo, Roque el Moñigo, Germán el Tiñoso, Paco el Bajo, Azarías, Régula... e que foi quen de crear un universo propio no mundo rural castelán desde os anos 50 ata hoxe. Grazas por todo eses mundos mestre.
Se queredes coñecer algo máis da vida e da obra de Miguel Delibes achegádevos ás súas obras, sempre vivas e de actualidade máis que nunca hoxe, a pesares do paso do tempo. Delibes é lembrado por moitos escritores e amigos que desde as páxinas do diario El País quixeron rendirlle homenaxe adicándolle diversos artigos cheos de cariño e recoñecemento, que recollen diferentes facetas da súa vida e das súas obras.
Se queredes coñecer algo máis da vida e da obra de Miguel Delibes achegádevos ás súas obras, sempre vivas e de actualidade máis que nunca hoxe, a pesares do paso do tempo. Delibes é lembrado por moitos escritores e amigos que desde as páxinas do diario El País quixeron rendirlle homenaxe adicándolle diversos artigos cheos de cariño e recoñecemento, que recollen diferentes facetas da súa vida e das súas obras.
Muere Miguel Delibes a los 89 años
10 de mar. de 2010
DESVÁN DE LOS MONJES
Aquí temos a proba visual de que era verdade...A pesares de que case que parecía incríbel e non lle dabamos creto á información. Ademáis o propio Conselleiro de Cultura dixera: "Hai que ser estúpido para crer que eu vou dicir Desván de los Monjes". Sobran máis comentarios...
1 de mar. de 2010
MULLERES E LIBROS
Achegámonos ó Día da Muller Traballadora, e que mellor maneira de celebralo que lembrando o engado do poder da lectura para as mulleres,nestes e noutros tempos, como arma cargada de vida e de futuro...
Lecturas, Mujeres, Historia y Arte
View more presentations from Diana Echeverri.
Assinar:
Comentários (Atom)
